Οι άστεγοι διανοητές

         Πάντα λάτρευα τις βιβλιοθήκες. Οι ναοί της γνώσης, προσβάσιμοι σε όλους, γεμάτοι με τις σκέψεις, τις ψυχές, τις καταθέσεις τόσων διανοητών. Χώροι απλοί, οικείοι και ζεστοί. Κάποια τραπέζια για τους αναγνώστες, κάποιες καρέκλες για την αναπαυτική τους ανάγνωση, σεβασμός στην ηρεμία και τη σιωπή και αναρίθμητα ράφια με εκατομμύρια σελίδες. Κάθε μια ένα μυστικό, ένα παράθυρο για να διαβάσεις τον κόσμο διαφορετικά, μέσα από άλλα μάτια, τα μάτια ενός άλλου.

«Εκάμαμεν Επανάσταση»

    Έχει σχεδόν ένα τρίμηνο που έχω βρει τον τίτλο και ψάχνω να βρω αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο. Σαν τον Μέγα Ανατολικό στα Φθηνά Τσιγάρα, την ταινία του Χαραλαμπίδη, που ως επίδοξος συγγραφέας έγραφε τίτλους από βιβλία που κάποτε θα ολοκλήρωνε. Δυστυχώς όμως αυτή η πολυπόθητη αφορμή, η κατάλληλη στιγμή, που θα πυροδοτούσε την ορμητική μου πένα, δεν ήρθε. Νομίζω πως δεν ήρθε γιατί η κοινωνία είναι γεμάτη πια από τέτοιες αφορμές και καμιά δεν ξεχωρίζει, για να σε εμπνεύσει. Και έμενα έτσι παγιδευμένος στη συνεχή ένταση των καταστάσεων.