15 Μαρτίου 2014

Από την πόλη έρχομαι..

Για τη χρονικότητα της πόλης, γράφει ο Γιάννης Γρηγοράκης στον Διαβήτη του Πλάτωνα. Τότε στο Γκέτινγκεν, όταν η πόλη σειόταν από τις κοινωνικές αναταραχές οι γηγενείς έκλειναν τα παράθυρα, τα μάτια και το νου τους, μποστά στις συγκρούσεις των κομμουνιστών με τους ναζί, μπροστά στις αναταράξεις που έφερνε το ποτάμι του συμπιεσμένου ιστορικού χρόνου που έπρεπε να ξεσπάσει, να ξεχειλίσει τα νερά του. Και όμως οι κάτοικοι του Γκέτινγκεν αρνούνταν να συμμετάσχουν σε αυτά τα γεγονότα που θα μετασχημάτιζαν τη κοινωνία. Και αυτό διότι στην πόλη μέσα από τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική τους κυριάρχησε και η μεσαιωνική δυσκαμψία. Η αρχιτεκτονική της επέβαλλε τους μεσαιωνικούς ρυθμούς της. Όλη την ακινησία, την απάθεια, τη μη συμμετοχή. Και οι κάτοικοι είχαν προσαρμοστεί σε αυτήν.

24 Ιουνίου 2013

Κουκουλοφόρος ετών πενήντα



Βρεθήκαμε τις προάλλες με φίλους του dubium έξω από την ΕΤ3, για να κρεμάσουμε κάποια καπέλα έξω από το κτήριο της Στρατού. Ένας συμβολισμός για το “καπέλωμα”. Κάτω από τα καπέλα αφήσαμε ένα τετράδιο με σκοπό όποιος έχει κάτι να καταθέσει να πιάσει το στυλό και να το γράψει.

12 Μαΐου 2013

Το τέρας και οι μπουρμπουλήθρες

Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν χώρο ομιχλώδη, σκοτεινό, ζούσαν οι ψευδαισθήσεις, οι μύθοι, οι προκαταλήψεις και οι έχθρες. Μέσα σε αυτό το πηχτό σαν πίσσα σκοτάδι, μεγάλωνε το ιπτάμενο τέρας της ιστορίας μας. Σπέρμα της ψευδαίσθησης, παιδί της προκατάληψης, αναθράφηκε από την έχθρα. Το ιπτάμενο τέρας είχε μια μορφή πολύ πολύ παράξενη. Ανατριχιαστική. Το σώμα του ήταν γεμάτο μπουρμπουλήθρες. Μονάχα μπουρμπουλήθρες. Χιλιάδες διαφανείς μπουρμπουλήθρες. Άλλες τεράστιες και άλλες μικρότερες, όλες γεμάτες από τα συστατικά του σκοταδιού.

26 Μαρτίου 2013

Tα παλιά μπαούλα

Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν κήπο απέραντο , ζούσε ένα μικρό παιδί. Την καθημερινότητά του την περνούσε μέσα στον τεράστιο κήπο, με κρυφτό, κουτσό, με γέλια και τρεξίματα, με έρωτες και μπόμπιρες που τον συναγωνίζονταν στην ταχύτητα και τη δύναμη, με μέλισσες, σπουργίτια και σκίουρους, με κομμένες ολάνθιστες μαργαρίτες που τις πρόσφερε σε αγαπημένα πρόσωπα.

28 Φεβρουαρίου 2013

Το νησί των Λωτοφάγων

Θέλετε να ακούσετε κάτι απίστευτο; Το 2012 ανακυρρήσεται τοευνοϊκότερο έτος που έχει ζήσει η ανθρωπότητα στην ιστορία της. Λιγότερη φτωχεια, λιγότεροι θάνατοι από ασθένειες, περισσότερη ευημερία από ποτέ. Δεν το λέω εγώ, μη με παρεξειγείτε. Εγώ απλά το αναπαράγω γιατί μου φάνηκε όσο περίεργο φάνηκε και σε εσάς.

7 Ιανουαρίου 2013

Η ιστορία ενός γκαντέμη


    Aυτό το πρώτο κείμενο για τη νέα χρονιά δεν είναι παρά μια σύντομη περίληψη της ζωής ενός τύπου που λεγόταν Τζιορόλαμε Καρντάνο. Όπως μπορείτε να καταλάβετε από το όνομα, ο Τζιορόλαμο ήταν Ιταλός και μάλιστα γεννήθηκε στην Πάβια το 1501. Τί ήταν όμως ο κύριος αυτός, ώστε να αξίζει να γραφτεί ένα κείμενο γι’ αυτόν; Ο κόσμος των αριθμών, βεβαίως, θα απαντήσει πως ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς όλων των εποχών. Δεδομένης όμως της κακής μου σχέσης με τα μαθηματικά δεν είναι αυτό που με τράβηξε στο Τζιορόλαμο, αλλά η κακή τύχη που τον συνόδευε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ας πούμε πως ο Ιταλός μαθηματικός δεν ήταν δα και τόσο τυχερός.

22 Δεκεμβρίου 2012

Οι άστεγοι διανοητές


         Πάντα λάτρευα τις βιβλιοθήκες. Οι ναοί της γνώσης, προσβάσιμοι σε όλους, γεμάτοι με τις σκέψεις, τις ψυχές, τις καταθέσεις τόσων διανοητών. Χώροι απλοί, οικείοι και ζεστοί. Κάποια τραπέζια για τους αναγνώστες, κάποιες καρέκλες για την αναπαυτική τους ανάγνωση, σεβασμός στην ηρεμία και τη σιωπή και αναρίθμητα ράφια με εκατομμύρια σελίδες. Κάθε μια ένα μυστικό, ένα παράθυρο για να διαβάσεις τον κόσμο διαφορετικά, μέσα από άλλα μάτια, τα μάτια ενός άλλου.

«Εκάμαμεν Επανάσταση»

    Έχει σχεδόν ένα τρίμηνο που έχω βρει τον τίτλο και ψάχνω να βρω αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο. Σαν τον Μέγα Ανατολικό στα Φθηνά Τσιγάρα, την ταινία του Χαραλαμπίδη, που ως επίδοξος συγγραφέας έγραφε τίτλους από βιβλία που κάποτε θα ολοκλήρωνε. Δυστυχώς όμως αυτή η πολυπόθητη αφορμή, η κατάλληλη στιγμή, που θα πυροδοτούσε την ορμητική μου πένα, δεν ήρθε. Νομίζω πως δεν ήρθε γιατί η κοινωνία είναι γεμάτη πια από τέτοιες αφορμές και καμιά δεν ξεχωρίζει, για να σε εμπνεύσει. Και έμενα έτσι παγιδευμένος στη συνεχή ένταση των καταστάσεων.

17 Νοεμβρίου 2012

Πολυτεχνείο θα πει…

Πάλι τα ίδια και φέτος, όπως κάθε χρόνο. Τα ίδια επαναστατικά συνθήματα, οι ίδιες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνική δικτύωσης, τα ίδια επιχειρήματα σε παρέες που συνυπάρχουν αριστεροί και δεξιοί, οι ίδιες γνώριμες φιγούρες στον δρόμο και στις πορείες, οι ίδιοι διαπληκτισμοί και διαφωνίες. Το dejavu της 17ηςΝοεμβρίου. Μόνο που φέτος κάτι διαφέρει. Η ατμόσφαιρα μοιάζει πιο βαριά, πιο τεταμένη.