Πολυτεχνείο θα πει…

Πάλι τα ίδια και φέτος, όπως κάθε χρόνο. Τα ίδια επαναστατικά συνθήματα, οι ίδιες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνική δικτύωσης, τα ίδια επιχειρήματα σε παρέες που συνυπάρχουν αριστεροί και δεξιοί, οι ίδιες γνώριμες φιγούρες στον δρόμο και στις πορείες, οι ίδιοι διαπληκτισμοί και διαφωνίες. Το dejavu της 17ηςΝοεμβρίου. Μόνο που φέτος κάτι διαφέρει. Η ατμόσφαιρα μοιάζει πιο βαριά, πιο τεταμένη. 

Ενώ οι μέλισσες πεθαίνουν..

"Καταλαβαίνεις τί σου λέω;” με ρωτάς θλιμμένος Γιάννη. “Πεθαίνουν οι μέλισσες”.
Και εμείς μένουμε καθηλωμένοι μπροστά σε μαύρα κουτιά να παρακολουθούμε, παραδομένοι, ρήτορες και αγύρτες να λογομαχούν σε μια καλοστημένη παράσταση, ώστε να πρωταγωνιστήσουν, να μαγέψουν τα μάτια και τον ακατέργαστο νου ενός ευκολόπιστου κοινού, που στην απόγνωση του αναζητά στηρίγματα φτιαγμένα από εύθραστα υλικά.